Julia Quinn, Grzesznik nawrócony.

                Michael Stirling na swoje nieszczęście zakochał się od pierwszego wejrzenia w wybrance swojego stryjecznego brata Johna, ósmego hrabiego Kilmartin. Poprzysiągł sobie, że nikt nigdy nie dowie się o słabości jego serca. Z Johnem wychowywał się od dziecka, przyjaźnił i oczywiście kochał go. Aby nie zdradzić się ze swoimi uczuciami przed Francescą Bridgerton, teraz już hrabiną Kilmartin, dbał o właściwy swój wizerunek lekkoducha, bawidamka i uwodziciela. Z ironicznym uśmiechem opowiadał o podbojach i przygodach. Historyjki bawiły zarówno Francescę, jak i Johna. Hrabina Kilmartin szczerze polubiła Michaela, stał się jej drugim po Johnie największym przyjacielem. Oczywiście nie zdawała sobie sprawy z uczuć Michaela wobec niej. 

Rodzinna sielanka uległa zmianie, gdy pewnego dnia dwudziestoośmioletni John zmarł, a Francesca została wdową. W dodatku za parę tygodni spotkał ją kolejny cios. Michael został dziewiątym hrabią Kilmartin, ale czuł się winien zarówno tego, że kiedyś zazdrościł Johnowi, jak i tego, że obecnie odziedziczył po nim całą majętność. W dodatku nadal pożądał Francescę, która z kolei nie mogła pogodzić się ze śmiercią ukochanego męża. Przyjaźń Johna i Franceski uległa ochłodzeniu. Serce Michaela krwawiło, wobec tego zdecydował się na wyjazd do Indii. I tak minęły cztery lata. Michael wrócił obciążony chorobą, a Francesca zapragnęła mieć dzieci i postanowiła powtórnie wyjść za mąż. 

                Grzesznik nawrócony to szósty tom cyklu o rodzinie Bridgerton. Znaleźć tu można odniesienia do Miłosnych tajemnic. Mowa też już jest o Eloise. Nie jest to jednak książka równa pod względem całościowym. Cóż to oznacza? Tak gdzieś do połowy, to rzeczywiście niezła powieść. Wszystko jednak ulega zmianie, gdy Michael i Francesca zostają przez autorkę „odseparowani” w Szkocji. Jest sztampowo, przegadane, z mdłymi rozterkami głównej bohaterki, bez uroku i z bogatymi opisami scen miłosnych. Wielka szkoda, bowiem Julia Quinn potrafi świetnie kreślić fabułę w minimalnym stopniu uciekając się do namiętnych kadrów. Mam wrażenie, że gdy autorka próbując zarysować podobną część romansu czytelnikowi, czyni to jedynie na potrzeby rynku. Tak jakby nagle wchodziła w odmienne buty. Dla mnie przejście to jest bardzo widoczne. 

             A powieść moim zdaniem ma potencjał. Główny bohater, Michael Stirling to ucieleśnienie męskiego, wiernego ideału. Kocha od sześciu lat! Jest wrażliwy, a swój ból i cierpienie świetnie kamufluje i znakomicie ukrywa się za stworzoną fasadą. Nigdy nie zdradziłby swego kuzyna. Jest lojalny i zdolny do poświęceń. Po śmierci Johna czuje się jak złodziej, ucieka, ale nadal jest stały w uczuciach. Z kolei Francesca jest szczęśliwa w małżeństwie, a jej rozpacz po śmierci Johna wydaje się prawdziwa. Kocha też Michaela, ale dopiero po jego powrocie zaczyna dostrzegać w nim coś więcej niż tylko przyjaciela. Ucieka, waha się i w ogóle momentami nie wie, czego chce. W tej powieści zabrakło mi jednak wyczuwalnej chemii między głównymi bohaterami i sarkastycznego humoru tak charakterystycznego dla książek Julii Quinn.